“dankbaarheid komt in alle vormen terug
niet altijd van de persoon zelf”
Ooit ben ik begonnen met het maken van een nieuwe kleurrijke jas, omdat mijn oude zwartgekleurde jas aan het verslijten was. En tijdens het maken van mijn nieuwe kleurrijke jas, trok ik de oude zo nu en dan uit om de nieuwe eventjes aan te passen en tussentijds wat aanpassingen te verrichten indien nodig.
Zorgvuldig en met heel veel geduld naaide ik steek voor steek de kleurrijke delen aan elkaar met naald en draad. Zorgvuldig gekozen warme tinten, de zachte stoffen en borduursels maakten dat de werkelijke vormen en de prachtige contouren een eigentijds geheel hadden gekregen. Op de dag dat mijn nieuwe jas helemaal klaar was bracht ik de stof naar mijn gezicht richting mijn wangen en neus, waarbij mijn ogen als vanzelf sloten en ik de geur van mijzelf, mijn geliefden en mijn huis kon waarnemen.
De nieuwe jas gleed door mijn vingers, waarbij mijn vingertoppen zachtjes elke vezel konden voelen. Ik streelde de stiksels en de bloemen die ik zorgvuldig op de jas had geborduurd en zag de kleuren en vormen voor me terwijl mijn ogen waren gesloten. Eenmaal voor de spiegel maakte ik de knopen van de oude versleten jas één voor één los, terwijl mijn ogen afdwaalden naar de scheuren, de rafels en de gaten. Een diepe behoefte ontstond om de versleten jas te bedanken voor de 51 jaren van bescherming tegen de barre weersomstandigheden die leven heet.
Ik trok de versleten jas over mijn blote schouders heen en de jas gleed via mijn naakte lichaam naar beneden op de grond. Mijn handen gingen als vanzelf naar mijn ogen, want ik durfde niet naar mijn naakte lichaam te kijken, omdat ik deze al zo lang niet meer écht gezien had. Eigenlijk was ik heel mijn leven gewend om de behoeften, verlangens en wensen van dit lichaam en diens geest te negeren of opzij te zetten. Nooit durfde ik uit te spreken aan anderen hoe ik me werkelijk heb gevoeld bij de pijn die mij soms werd toegebracht, uit angst voor verlies en afwijzing.
Mijn vingers spreidden zich een beetje en ik keek door de smalle kiertjes naar de littekens die ik had opgelopen tijdens dit leven. Littekens die eigenlijk helemaal niet zo lelijk waren als ik dacht en liet bij het zien daarvan mijn handen los. Daar stond ik dan naakt voor de spiegel met de oude versleten jas aan mijn voeten en de handen naast mijn lichaam, te kijken naar mijn ouder geworden lichaam.
De zwangerschappen en bevallingen waren nog steeds zichtbaar via allerlei kuiltjes en streepjes, zoals ook de littekentjes van het verbranden, snijwondjes en de kleine operaties en ongevalletjes. Mijn haar vertoonde grijze lokken en het gezicht dat erbij hoort, zachte ondiepe rimpeltjes waar ze het meest gebruikt zijn. Ik draai me om en zie dat er rondom de aangeboren rug-afwijking een trosje spierenbundeltjes zijn ontstaan die de afglijding van bijna 40% verstevigen en proberen op te vangen. Ook is er een dwarse streep in mijn nek ontstaan door een behoorlijk heftig auto-ongeval, die mijn nekwervels versneld hebben doen laten verslijten.
Mijn benen en voeten die mij al heel mijn leven brengen waar ik wil zijn, heb ik altijd leuk gevonden. En mijn handen die ongelooflijk creatief, warm, gevend en gevoelig zijn, heb ik altijd veel respect voor gehad, omdat zij mijn ‘vleugels’ vertegenwoordigen. Vreemd dat je aan de buitenkant niet kunt zien wat iemand te dragen heeft gekregen in de kindertijd, de puberteit, van het jong volwassen zijn naar de middelbare leeftijd. En in een oogwenk was ik daar, waar het oude leven mij allang niet meer diende. Hoe ik me los heb proberen te maken van oude patronen, conditionering, bepaalde mensen en situaties.
En dat het mij nog dagelijks heel veel moed kost om keuzes te maken die passen bij mij. Hiervan bewust zijnde dat ik mensen pijn heb gedaan in het maken van mijn keuzes, tevens beseffende dat zij mij evengoed hebben pijn gedaan in het maken van hun keuzes. Voor mij is er geen plaats meer voor schuldgevoel, aanpassing aan anderen, overlevingstactieken en coping mechanismen om iedereen tevreden te stellen. Waarschijnlijk de meest krachtige ontwikkelingen in mijn groei naar zelfrealisatie.
Het zetten van de daadwerkelijke stappen om mijzelf te bevrijden is niet kinderlijk eenvoudig omdat we ook nog met een buitenwereld te maken hebben. Het brengt vaak onbegrip en boosheid waarbij sommige mensen zelfs ruzie of een discussie opzoeken, mijn vragen negeren of gewoon botweg verlaten zonder woorden, als ik voor mijn eigen behoeften en wensen opkom – of daadwerkelijk laat zien wie ik van binnen bén. En al weet ik dat de ‘eenzaamheid’ die deze keuzes mij brengen groter zullen worden, zet ik toch moedig door te kiezen voor bewuste ‘alleenheid’ om zaken op orde te stellen en een goede filtering te kunnen maken tussen mij en die ander. De gespletenheid van twee werelden is ondraaglijk geworden, dus kies ik vandaag beter en slimmer dan gisteren, door weg te doen wat niet meer dient.
De stappen die ik genomen heb, de beslissingen die ik ooit maakte hebben de weg hebben geplaveid voor een toekomst met veel meer echte warme en levendige verbindingen. Een leven zoals ik deze graag zelf wil leiden, met de mensen van wie ik werkelijk houd en waarmee ik oud wil worden. En ja, deze keer draait het om mij waarin ik gelijkwaardigheid zoek. Ik kijk nog eens een keer lang naar mijn lichaam die in vele culturen wordt gezien en gerespecteerd als een wijs lichaam, kan ik dat zien? Dus ik draai een rondje voor de spiegel en constateer dat de van nature plastische schoonheid plaats heeft gemaakt voor een lichaam die inderdaad wijsheid draagt.
Nederig, naakt en kwetsbaar voel ik me, afvragend aan wie ik deze ‘naaktheid’ zou willen tonen en besluit per direct dat deze slechts wil tonen aan degene die dezelfde ‘naaktheid’ aan mij terug durft te laten zien en met minder neem ik geen genoegen meer. Er ontstaat een kriebel die voelt als lente, als een soort verliefdheid in het diepst van mijn buik. En druppelsgewijs sijpelt er licht richting mijn bloed die uitbreid naar mijn vezels, alsof er minuscule lampjes uit mijn poriën beginnen te schijnen. Hele lange straaltjes van goudkleurig licht schijnen er uit mijn lichaam die allerlei lijntjes en connecties vormen met het Goddelijke.
Ik voel de overgang die langzaamaan over is gegaan in een menopauze en een rustige, tevreden glimlach verschijnt er op mijn gezicht. Eigenlijk heb ik het helemaal niet zo slecht gedaan en zeg ik tegen mezelf: Chapeau lieve Heidy, nu weet je tenminste waar je staat zodat je voor de rest van jouw toekomstige leven, veel beter bij jezelf kan blijven ? De oude versleten jas raap ik van de grond en druk deze tegen mijn hart aan, wetende dat ik deze nooit meer zal aantrekken.
Mijn nieuwe kleurrijke jas haal ik van de kleerhanger af en laat mijn armen in de mouwen glijden over mijn schouders en knoop de jas dicht. Eén voor één glijden de kleurrijke knopen door de knoopsgaten, wat onverwacht soepel verloopt en prettig aanvoelt. Deze nieuwe jas zal ik nodig hebben om mijn naakte kwetsbaarheid, zachtheid, warmte, wijsheid en liefde te beschermen voor degenen die deze nog niet kunnen omarmen. De nieuwe jas zal mij beschermen tegen oude patronen, oude valkuilen en misbruik maken van goedheid, wijsheid en kennis.
Maar de prachtige kleuren, stiksels lapjes en borduursels vertegenwoordigen, in tegenstelling tot mijn oude zwarte jas, een veel meer toegankelijke en vriendelijkere buitenkant, om de juiste mensen, situaties en energieën aan te trekken, die bij mijn huidige zelf passen.