“onthoud relevantie
de rest ontbreekt het belang”
Er was eens een ervaren reiziger die een spirituele reis naar een verre bestemming ging maken. Deze reiziger werd een levensboot aangeboden waar een ingebouwd gouden kompas in zat. Ook kreeg hij een oude rugzak mee waar een hoop nuttige spullen in zaten waarmee hij indien nodig, kon overleven op zee. De ervaren reiziger hing de rugzak om zijn schouders en was er helemaal klaar voor om te vertrekken. Het ingebouwde kompas van de levensboot zou hem de weg wel wijzen.
Hij haalde een aantal nuttige spullen uit de oude rugzak en gooide deze ergens in een hoek van de levensboot neer. Hij zette een vaas met bloemetjes neer in zijn kajuit, legde een aantal kussens neer op zijn bed en nam lekkers mee voor bij de thee. Vol vertrouwen begon hij als ervaren reiziger aan een belangrijke reis, waarbij er een kennisoverdracht zou plaatsvinden met nieuwsgierige reizigers die dezelfde koers zouden varen.
De levensboot van de ervaren reiziger sneed soepel door de kalme wateren en de zeilen bleven vanwege een zachte bries mooi strak aangespannen. De reiziger besloot om richting het zuiden te gaan en stelde het kompas hierop in. Hier en daar kwam hij wat reizigers tegen die hij kon helpen met hun levensboten. Deze reizigers waren zo blij om hem tegen te komen, dat zijn komst werd gevierd met beschuit en muisjes. Er waren er veel die zijn aanbod van kennis niet wilden aannemen, dus besloot de ervaren reiziger om het aan de ander over te laten. Als ze zijn hulp nodig hadden, konden ze er gewoon om vragen want hij begreep dat de meesten te druk bezig waren met hun eigen reis en levensboot.
Langzaamaan raakte de kust uit zicht en was er alleen nog maar een blauwe horizon te zien. Overal waar de reiziger keek zag de omgeving er precies hetzelfde uit en de jaren verstreken. Eerlijk gezegd vond hij deze omgeving helemaal niet meer zo mooi als vroeger. Daarnaast kwam hij steeds minder reizigers tegen die dezelfde koers aan het varen waren. De gedachte dat hij jarenlang alleen op zee zou moeten rondvaren, trok hem helemaal niet maar hij moest voort.
Dat er niemand was waarmee hij een boeiend gesprek kon voeren, maakte dat hij zich eenzaam ging voelen. Wat stom van hem dat hij niet iemand had meegenomen waarmee hij zijn ervaringen had kunnen delen. Terugreizen om iemand te gaan halen ging niet meer, omdat de levensboot maar een beperkt aantal reisuren had. De kalme wateren werden golven, de nachten werden langer en er waren steeds meer donkere dagen van regen en storm. De reiziger merkte deze veranderende omgeving niet eens op omdat hij eraan gewend was geraakt om zich voortdurend aan te passen. Hij had nog steeds het volste vertrouwen in het ingebouwde kompas van zijn levensboot.
Soms vulde hij zijn dagen met het repareren van kleine gebreken en soms vulde hij deze met het lezen van boeken. Naarmate de reis vorderde vertoonde de levensboot steeds meer mankementen waardoor de dagen vooral gevuld werden met reparaties uitvoeren. De reiziger hoopte dat hij gauw ergens aan land kon gaan om de levensboot te laten repareren. Ondertussen zou hij dan kunnen bijtanken, nieuwe proviand inslaan en wat warme dekens kopen omdat het steeds kouder op zee werd. Met een beetje geluk zou hij misschien zelfs een interessante reiziger tegenkomen waarmee hij samen verder kon reizen naar dezelfde bestemming.
Maar wat deze bestemming nou precies was, wist hij eigenlijk niet eens meer. Iets in hem zei nog wel dat het een belangrijk reis had moeten worden maar de herinneringen vervaagden. Het enige dat hij niet was vergeten, was om elke dag uit te kijken naar land, even naar het kompas te kijken, de levensboot te onderhouden en de koers te blijven volgen. Hoe langer hij op reis was, hoe verder hij weg reisde van de vage herinneringen aan wie hij ooit was.
Opeens was er het besef dat hij verdwaald was geraakt op een grote grijze zee waar geen eind aan leek te komen. De grauw uitziende horizon bleef er leeg en dreigend uit zien, de nachten waren lang en eenzaam. Hij had honger omdat zijn proviand op was geraakt en hij had het koud omdat zijn kleding en de levensboot door het zout flink waren aangetast. De harde zeewind waaide overal doorheen en omdat hij het zo koud had, nam hij een paar glazen whisky in een poging om zichzelf te warmen en de honger een beetje te stillen.
Wat de reiziger niet wist, is dat het kompas jaren geleden kapot is gegaan en dat hij allang niet meer de juiste koers aan het varen was. Hij was zo druk om zichzelf staande te houden in de inmiddels wankelende levensboot, dat de oude missie volledig werd vergeten en overleven zijn nieuwe missie was geworden. Het kapotte kompas zorgde ervoor dat de reiziger steeds weer opnieuw dezelfde kring aan het varen was en tevens de belangrijkste reden waarom hij geen vuurtorens zag die hem konden leiden naar landstongen of kustlijnen.
Hij voelde allang dat er veel niet klopte aan zijn omgeving, aan zijn levensboot en aan de reis die hij aan het maken was, maar hij luisterde totaal niet naar dat gevoel. Het kostte hem steeds meer moeite om oplossingen voor zijn situatie te bedenken, waardoor hij nog harder zijn best ging doen. Hij ging vechten tegen de weersomstandigheden, vechten tegen de golven, vechten tegen de lange koude nachten, vechten tegen zijn vermoeidheid en hij schopte op een gegeven moment zo hard tegen zijn levensboot dat zijn voet brak. Hij was ontzettend boos!
Waarom precies wist hij niet, maar na de boosheid overviel hem een diepe schaamte over iets wat was weggevaagd door de tand des tijds. Hij begon opnieuw de boeken te lezen die hem niets meer konden leren, hij voerde elke dag trouw de kleine reparaties uit om zijn levensboot te onderhouden, dan dook hij de kajuit in om te gaan slapen om de volgende dag weer precies hetzelfde te doen. Uiteindelijk raakte hij uitgekeken op de boeken, op zijn omgeving en op zijn levensboot. De tijdslijnen vervaagden naar niets en alles leek in elkaar over te vloeien, de ervaren reiziger had het bijna opgegeven en van zijn hoop was er nog maar een klein sprankeltje over. Roepen en zwaaien om hulp had geen enkele zin, want er was toch niemand die hem zag of hoorde.
De zeilen waren compleet versleten waardoor de levensboot geen vaart meer maakte. Afhankelijk van de wind dobberde deze in kringetjes rond en kwam de reiziger geen knoop meer verder. Het laatste sprankje hoop ging verloren en uitgeput ging de reiziger in de kajuit liggen om te mijmeren over de dingen die hij niet had gedaan, die hij niet had gezien en niet had geleerd in deze reis. Waar had hij de plank misgeslagen of de verkeerde vaarroute genomen?
De ervaren reiziger ontmoet de nieuwsgierige reiziger: In de verte kwam er een levensboot aan die van een nieuwsgierige reiziger was. Ze zag de ronddobberende levensboot met de kapotte en versleten zeilen en hoopte op een ervaren reiziger die haar hulp kon gebruiken, in ruil voor diens kennis en ervaring. Ze slingerde de scheepsbel aan waardoor de ervaren reiziger uit zijn mijmeringen werd gehaald. Met loodzware benen hees hij zichzelf uit de kajuit en zag voor het eerst sinds jaren weer een levensboot met een reiziger erin. Met het allerlaatste beetje kracht dat hij nog in zich droeg, begon hij met zijn armen te zwaaien en om hulp te roepen.
De nieuwsgierige reiziger pakte een sleeptouw en bond deze aan de levensboot van de ervaren reiziger. Ze nodigde hem uit om aan boord te komen, zodat ze elkaars ervaringen konden delen in een warme kleurrijke kajuit vol zachte wollige kussens en geurende bloemen. De nieuwsgierige reiziger maakte een grote pot warme thee en ze voelde aan dat de andere reiziger van heel ver heeft moeten komen en dat hij haar hulp nodig had. Ze was zo nieuwsgierig naar zijn ervaringen en zijn oude kennis dat ze zich erop verheugde om van deze reiziger te leren.
Wat kwam hij hier eigenlijk doen? Hoe lang was hij al onderweg? Waar ging de reis naar toe? Wat was zijn bestemming? En hij antwoordde haar eerlijk dat hij dat oprecht niet meer wist en hij schaamde zich voor zijn sobere en versleten kleren. Maar ze zag iets bijzonders in hem want hij zag eruit als een oude magiër vol aardse geheimen. Ze raakte geïntrigeerd in het verhaal van de ervaren reiziger en ze stelde voor om samen een tijdje op sleeptouw verder te reizen naar dezelfde bestemming.
Hij nam dit aanbod met beiden handen aan en was dankbaar dat hij deze kleurrijke en interessante reiziger tegen was gekomen. Na een aantal koppen thee met wat lekkers in een warme kajuit, knapte de ervaren reiziger zienderogen op. Hij werd nieuwsgierig naar haar gevulde rugzak en vroeg geïnteresseerd wat er allemaal inzat. Ze vertelde dat er allemaal regenbogen en kristallen in zaten, lichtfrequenties, universele trillingen, kleurrijke vibraties, glanzende sterren, engelen en gidsen, kosmische gaven en talenten, liefde, de zon, de maan, warmte, vrouwelijke en mannelijke eenheid, verbondenheid, authenticiteit, vormloosheid en vrijheid voor iedereen. Ze pakte het glanzende zilveren kompas waar allemaal codes in zaten gegraveerd en liet het kompas vol trots aan de ervaren reiziger zien. Hiermee hoop ik mijn bestemming te bereiken en heel veel reizigers op weg te helpen die dezelfde koers aan het varen zijn.
Maar de meesten daarvan zijn al jarenlang in dezelfde kringetjes aan het rondvaren en het is gebleken dat deze reizigers nog niet op hun bestemming zijn aangekomen. Dus is er een nieuw reddingsteam afgereisd met levensboten die een sleeptouw hebben meegekregen en een rugzak vol eeuwenoude kosmische kennis om deze gestrande ervaren reizigers weer op weg te helpen. Hun eeuwenoude aardse kennis en ervaring hebben we op dit moment heel erg hard nodig.
Ik voel me zo nutteloos dat ik het bijna heb opgegeven, maar er is iets, een diep gevoel binnenin mij dat ik door moet gaan. En ik ben bang dat we de gestrande ervaren reizigers niet goed verder kunnen helpen als we zelf in de problemen zijn gekomen. Soms, zegt de nieuwsgierige reiziger, heb ik het gevoel dat ik het allemaal al meegemaakt heb van wat ik zie en voel, maar er is iets waar ik steeds net niet bij kan, waardoor het lijkt alsof er iets belangrijks ontbreekt op mijn levensboot, dus ik ben heel blij dat ik jou tegengekomen ben, want misschien weet jij het.
Nadat ze haar verhaal gedaan had, vroeg ze naar de oude en versleten rugzak die ze had zien liggen op de levensboot van de ervaren reiziger. Zijn levensboot was één grote chaos geworden, maar de rugzak was haar wel opgevallen, dus had ze deze uit nieuwsgierigheid alvast meegenomen naar haar levensboot. Ze vroeg wat er in zijn rugzak zat want ze was inmiddels heel erg nieuwsgierig geworden.
De ervaren reiziger maakte voorzichtig zijn oude rugzak open en haalde er wat antieke spullen uit. Hij legde stenen en kristallen op de tafel neer, draken, druïden, sjamanen, tovenaars, een regenboog, bomen, natuur, voorplanting, zaden, gezond voedsel, kruiden, mensen, dieren, lucht, water, vuur, aarde, onderdak, beschutting, organisme, vormvastheid, een mannen- en vrouwenlichaam en als laatste een schitterend zilveren kompas met allemaal codes erin gegraveerd. Hij pakte het kompas op en zijn doffe ogen gingen opeens sprankelen – oh shit, die had ik dus óók bij, dacht hij.
Hij herinnerde zich weer! Potverdikkeme, hiermee had ik mijn bestemming kunnen bereiken en heel veel reizigers op weg kunnen helpen die dezelfde koers aan het varen zijn, zei hij zachtjes. Als ik die rugzak niet aan de kant had gegooid, had ik het zilveren kompas uit deze rugzak kunnen halen en tegelijkertijd met het gouden kompas, die in mijn levensboot is gebouwd, kunnen gebruiken. Het gouden kompas was stuk gegaan, maar omdat ik blind erop vertrouwde dat deze goed was ingesteld, had ik niet eens in de gaten dat ik rondjes aan het varen was. Ik weet wel dat het op dit moment mijn grootste wens is om andere reizigers te vertellen van het zilveren kompas in onze rugzakken.
Duister en licht werken samen en hoort in balans te zijn met elkaar. Het leven kan niet alleen maar uit licht bestaan, omdat onze levensboten ontberingen kennen waarmee moet worden leren omgegaan. En ik weet weer dat het heel belangrijk is dat we zowel het gouden als het zilveren kompas tegelijkertijd gebruiken tijdens onze reizen op Aarde. En hij zei tegen de nieuwsgierige reiziger, dus misschien kun jij mij leren hoe ik dit zilveren kompas weer opnieuw kan instellen.
En opeens herinnerde ze zich dat zij inderdaad een ingebouwd gouden kompas had meegekregen, maar ze had niet zo goed opgelet tijdens de uitleg. Ze was nog niet zo heel erg lang onderweg en haar levensboot was nog prima in orde, waardoor ze uit nieuwsgierigheid bleef zoeken met haar zilveren kompas naar ervaren reizigers die waren gestrand. Hierdoor was ze langer blijven hangen op een steeds ruwer wordende zee. Maar ze vond het heerlijk om te rond te zwerven met haar zeilen en om iedereen een helpende hand te bieden, maar daarmee kwam ze zelf niet verder, omdat ze met de kringetjes van de gestrande reizigers aan het meedraaien was. Als ik had onthouden dat ik het gouden kompas die in mijn levensboot is gebouwd kon gebruiken, was ik niet zo afgeleid en aan het rondfladderen, zei ze zachtjes tegen de ervaren reiziger. Maar ik weet nu dat het op dit moment mijn grootste wens is om andere reizigers te vertellen van het ingebouwde gouden kompas.
Er is een hele grote groep die gevangen wordt gehouden in het duister waardoor hun licht aan het verkleinen is. De balans is ver zoek en als zij hun gouden kompassen gaan gebruiken, weten ze hoe Duister en Licht samen kunnen komen op Aarde. Dat het leven niet alleen maar uit licht kan bestaan, omdat we ook zware ontberingen krijgen te verdragen in onze levensboten. Maar het is wel belangrijk dat we zowel het gouden als het zilveren kompas tegelijkertijd gebruiken tijdens onze reizen op Aarde. En ze zei tegen de ervaren reiziger, dus misschien kun jij mij leren hoe ik met dit ingebouwde kompas moet leren werken. En wie van de twee ben jij? Of ben je allebei?